Bi emakume eta bi haur begira daude txalupa batean arraunean kaitik atertzen ari diren hiru gizoni. Planoa amaitzear dela, itsasoaren mugimenduak ontzia ezkerrerantz makurrarazten du. Zer gertatuko zaie arraunlariei? Sekula ez dugu jakingo. Dai Vaughanentzat, Barque sortant du port oso kasu berezia da, erakusten duena zinemak une kontingenteak harrapatzeko duen ahalmen paregabea. Vaughanek pelikula goratzen du beharbada ezagunagoak diren beste adibide batzuen gainetik: hala nola "Repas de bébé" (1895) film laburreko zuhaitzen artean dabilen haizea edo "Démolition d'un mur" (1896) filmeko hautsa. Izan ere, Txalupa portutik ateratzen-en, aurretik jakin ezin den hori ez da hondo hutsa, ekintzaren erdigunean bertan dagoen zerbait baizik, giza irudiak nahastuz eta gaindituz. Itsasoaren olatuen aurrean, “une espontaneoaren desafioari” erantzuten diotenean, arraunlariak “haren espontaneotasunean sartzen dira… Gizakia, jada Mountebankeko aurkezlea ez dena, hostoen eta adreilu hautsaren berdina bihurtu da. Mirakulua”. Lan honetan, ozeanoa eta zinema –animus ez-gizatiar batek eta fluxuarekiko jaidura batek elkartuta– konspirazioan dabiltza gizakia bere idulkitik kentzeko. Gizakia jada ez dago izaditik bereizia, eta ez da haren jabe; aitzitik, txikiago egiten du uraren kontingentzia gobernaezin eta trataezinak.
