Erromatarren garaian, Galiziaren ipar-mendebaleko kostaldea munduaren amaiera zen: finis terre. Geroago, ezagun egin zen bere uretan gertatzen zen naufragio kopuru handiagatik, eta hortik hartu zuen izen morboso hori. "Costa da Morte"-n, Patiñok erakusten du zer-nolako elkarreragina duten itsasoaren eskuzabaltasun eta arriskuei lotuta bizi diren inguru horretako biztanleek beren paisaia malkartsuarekin. Horretarako, hiztegi zinematografikoko unitate bakar batera mugatzen da: muturreko posibilitatea. Giza irudia txikitu egiten da, murriztu egiten da, eta orban txiki bat besterik ez da gelditzen agertoki natural itzel eta sarritan dramatiko batzuen barnean, pelikularen benetako protagonistak direnak. Soinu bandan, eskala haustura nahasgarri bat gertatzen da, urrutira ikusten dena oso gertutik entzuten baita, eta aukera ematen dio horrek ikusleari intimoki iristeko oso urruti daudela diruditen zarata eta ahotsetara. Patiñoren hitzetan: “Sentitu nuen sakondu nezakeela paisaiaren esplorazioan, esploratuz nola historiak eta kondairek laguntzen duten paisaia baten atmosfera sortzen. Nire zinemak erreparatu zien ingurunean lan egiten zuten biztanleei, hala nola arrantzaleei eta emakumeei, itsasontzietako langileei, filmaketan ezagutu nituenak. Denek batera kontatzen dituzten istorioak imajinario kolektibo baten parte dira”.
