GORPUTZA JARRI
Las películas de Laida Lertxundi son a menudo descritas como “personales”, una interpretación bastante común del trabajo de cineastas mujeres, y a la que ella se ha resistido durante mucho tiempo. Sin embargo, en trabajos recientes, como 025 Sunset Red y Vivir para Vivir, ha decidido con firmeza “ir a lo personal”, utilizando su propio cuerpo como sitio para la producción artística. Expresiones corporales, tales como la sangre menstrual, un cardiograma, un orgasmo, se han con- vertido en “materiales” de la misma manera que sonido, paisaje, atrezo, dispositivos de grabación, en su trabajo anterior. Este programa presenta el trabajo de seis mujeres artistas y cineastas (Bas- ma Alsharif, Abigail Child, Mary Helena Clark, Maya Deren, Laida Lertxundi & Ana Vaz) que sitúan a la narrativa con y desde dentro del cuerpo. Incluso cuando tratan de incorporeidad, todas estas películas afirman lo “corpóreo”, esbozando la posibilidad de un cine encarnado.
María Palacios Cruz
ZERUAK TXUNDITUTA UZTEN NAU, DAGOEN MODUAN DAGOELA
Venusen mugimendu bat zehaztasunez erregistratzeko desio zientifikoak tresna berri bat diseinat- zera eraman zuen Pierre Janssen astronomoa: “argazki-errebolberra”. Tresna horrek aukera ematen zuen irudiak abiadura handian hartzeko. Arrakasta erlatiboa izan zen: ezin izan zuen filmatu 1874ko mugimendua berak nahi zuen zehaztasunarekin, baina bere errebolberra zinematografoaren aurre- kari trebeena bihurtu zen. Beraz, zinemaren eta astronomiaren arteko lotura aspaldiko kontua da eta, horrekin bat etorriz, zeruarekiko lilura hasiera-hasieratik izan da pantailetan. Eta bereziki tradi- zio esperimentalean, beti erakutsi izan baititu harridura eta esker ona kosmosaren edertasunagatik.
Martín Pawley