Kataluniako amateur zineko titulu madarikatuenetariko bat 1950. urtean filmatu zuten Joan Blanquerrek (gidoia eta zuzendaritza) eta Ramón Bardés Abellàk (kamera). Argumentu arineko eta salaketa sozial garrantzitsuko “entsegu neorrealista” da, hain zuzen ere. Kamera, haur goseti baten laguntzaz, gerraostean Sabadellera iritsitako emigranteak bizi diren kobazuloen zona batean barrena ibiliko da. Hiriko orduko industria-burgesiako arrakastatsuko kotxe batek tragedia sortuko du filmaren azken minutuetan.
Joan Blanquer i Panadès (Castellar del Vallès, 1912 – Sabadell, 2002). Lanbidez administraria zen baina zinegilea, gidoilaria eta katalan hizkuntzaren irakaslea ere izan zen. Bartzelonako Otro Cine aldizkariko kolaboratzailea, aldizkari horretan, gainera, amateur filmetarako hainbat gidoi argitaratu zituen eta batzuk sarituak izan ziren; Hizkuntza katalanaren sustatzailea izan zen, eta, horretarako, jarduerak burutu zituen hiriko kultur erakundeetan; hala nola, antzezlan garaikideen irakurketa eszenifikatuak, hitzaldiak, tokiko pertsonaia historikoei buruzko ikerketa, katalana ikasteko ikastaroak, e.a.
Ramon Bardés i Abellà (Bartzelona, 1910 – Sabadell, 1999). Zinemagile zaleaz gain, idazlea, kazetaria, editorea eta katalan hizkuntzaren irakaslea izan zen. Hainbat antzezlanen, narrazio laburren eta honako nobela hauen egilea: Sense esperança (1958); La darrera Primavera (1963); Un de nosaltres: 1936-1939 (1985). Literaturako epaimahai ezberdinetako kidea izan zen, eta, era berean, literaturako lehiaketetako parte-hartzailea. Halaber, Sabadell Liburutegia sortu zuen, tokiko autoreak argitaratzera zuzendutako bilduma.
Laguntzailea: