«Mundu isila da gure aberri bakarra. Esaldi motz hori Francis Pongeren obra osoaren enblematzat har dezakegu. Harekin elikatu naiz obra horretan lanean egon naizen bitartean. Aktorerik gabeko film bat da, inolako dokumentalaren antzik ez daukana, aspaldi egin behar nuena. Kameraren atzean jende asko dago, ordea, zu zeu adibidez. Oso aspaldi egin nuen Méditerranée filmaren espiritua dabil agian banaketa batzuen gainean. Francis Pongeren testuek ia bereizirik dagoen partitura jotzen dute filmean, Antoine Duhamelen musikak bezala; film hori «naturala» iruditzen zait, eta ez nuke gustukoa izanen kategoriaren batean sartzea. Nire ustez ez du egiazko aurrekaririk, eta alferrik da ondorengorik izatea. Espero dut, besterik gabe, Francis Pongeren lana desitxuratu ez izana, eta ez nuke jakinen lausotzen hari diodan miresmena." (JDP)
