(Nostalgia) parentesi artean eta haren “denbora” kakotx artean. Frampton Michael Snow-ren ahotsaz baliatzen da bere oroitzapenak iraganeko argazkien bidez kontatzeko, su-txikian paperezko irudi bakoitza errez errautsetara murrizten den arte. Suak markatzen du kontaketaren luzera. Horrela, inongo irudiek ez haien oroitzapenak ezingo dute hura kontsumitzen duen sugarrak baino gehiago iraun. Zineman oroimenaren eta behin-behinekotasunaren metafora handia, ikusten dugun argazkiei buruz inoiz hitz egiten ez digun, baizik eta, agertuko den argazki bati edo jada desagertu den bati buruz hitz egiten digun, ahots baten disoziazioak sendotuta, guztiari aurrerapen-errezitalaren kutsua emanez edota, alderantzizkoarena, hots, oroipenarena.