Corazón embalsamado
Mundu mailako estreinaldia
Neskato bat mendiz eta elizaz hesitutako herri batean, Argentina iparraldean, urduri hezten ari da. Aspaldian ez du euririk egin, eta ibaiak lehor daude. Bere gelan amets egiten du, oraindik baimenduta ez dituen gauzak diren arren. Amabirjinari bere nahia aitortzen dio.
¿Nolakoa litzateke sukarra duen film bat? Esna-aldiak, ametsak eta oroimenak nahasten diren film bat litzateke, agian? Filmean haurtzaroko eta nerabezaroko garaiak biziko lirateke berriro, desordenatuta, orainaldi urrun batean bezala? Filmean oraina lausoa izango litzateke, hurbil-hurbiletik ikusiz gero, ia eskuekin ikusiz gero, aldi berean iragana jatorri enigmatikoko etxeko bideo-zinta zaharretan desegin bitartean? Misterioz, sekretuz, gezurrez eta engainuz beteriko filma litzateke? Maindireen, beroaren eta izerdiaren filma; itxi behar ez diren ateena eta ireki behar ez direnena; elkar jotzen, dantzatzen, oka egiten, desirak ezkutatzen, ezkutuka ihes egiten duten gorputzena; bihotz baltsamatuena, ostiena eta listuarena? Sukarra al dira haurtzaroa eta nerabezaroa, heziketa erlijiosoaren itzalpean bizi direnean, birjina baten mantuaren azpian zer dagoen jakin nahian, gorputzak zelatatuz, airea falta duela sentituz? Nori falta zaio airea, kristalaren atzeko birjinari, eguzkipean dagoen hiriari, ezkutuan soilik irten daitekeen neska gazteari? Gauza bera al dira agian birjina, hiria eta neska gaztea? Ez al da hori ere sukarra, gure gorputzeko haragia eta odola sentitzea eta aldi berean sentitzea gure gorputza ez dela erabat geurea, munduarekin nahasten dela, pisutsua den airearekin, inguratzen duten hormekin, kaleko bero eta hautsarekin, gainerako gorputz guztiekin, haragiekin, odolekin? Ez al da film sukartsu bat oroimenari buruz gauza ziurren bat esango digun bakarra?
Pablo García Canga
Programa berean
 |
|
|