Maayo Wonaa Keerol

Locarnoko Kritikaren Astea, IDFA, Göteborgeko Zinema Jaialdia, Black Movie Zinema Independentearen Nazioarteko Jaialdia.

Estreinaldia Espainian

Berrogei protagonistak, lekuko zein biktima izan zirenek, 1989an Senegal ibaiaren bi aldeetan gertatutako sarraskiak gogoratu dituzte. Mauritania eta Senegal arteko mugan benetan gertatu zena ulertzen saiatu dira, eta, elkarrekin, adiskidetzeko urrats bat eman nahi izan dute.

Afrikan, kolonizaziotik, badira ehunka kilometroko mugak, basamortuan zehar lerro zuzenean doazenak. Beste batzuek gorabehera geografiko bat hartzen dute aitzakiatzat, adibidez, ibilbidea esaterako. Muga bat asmatzen denean, pertsona-taldeak banatuta geratzen dira. Horixe gertatu zen Mauritaniako eta Senegalgo biztanleekin 1960tik aurrera. Ibai-muga hura, arbitrarioa izateaz gain, banaketa sakonagoetan gainjarri zen. Artzain arabiar-berbereek aspalditik ari ziren borrokan ibaiertzetako nekazari beltzekin. 1988ko apirilean, Mauritaniako artzain batzuen ganadua enegarrenez joan zen nekazari senegaldarren lurretan bazkatzera. Hiru urteko gerra izan zuten mugaren alde batean eta bestean. Dozenaka mila lagun hil ziren bortizki. Beste milaka ugari kanporatu egin zituzten eta ez ziren inoiz itzuli. Alassane Diagok hiru urte zituen gerra hasi zenean, eta Abdoulaye Diopekin hitz egiten du, ordutik Mauritaniara itzuli ez dena. Film honen hitzaurrea da, eta behin-behineko adiskidetze ekintza ere izan nahi du. Alassanek lekukoak eta bizirik atera zirenak bildu ditu ibaiaren Senegalgo ertzean, ikusi dituzuen ehunik ederrenek babestuta, gingkoen itzalean, oihalezko karpa txiki baten azpian. Espazio horretan keinuak bezain adierazgarriak izan badaitezke hitzak, isiltasun adi batek babesten dituelako da. Hortik harago, distira egiten du bizitzak uraren ondoan, lan txikiek, animaliek, haurrek. 

Manuel Asín