Miyama, Kyoto Prefecture

Kolaboratzailea: Hiroko Inoue

Editorea eta egilekidea: Gregor Bartsch

Soinuaren diseinua eta nahasketak: Jonathan Schorr

Kolorea: Till Beckmann

Produkzio zuzendaria: Caroline Kirberg

Editore burua (artea): Doris Hepp

DOK Leipzig, Duisburgeko Zinemaren Astea, Blicke - Ruhr ibaiaren arroko Zinema Jaialdia

Nazioarteko estreinaldia

Uwek 30 urte daramatza emaztearekin batera Miyamako mendietan bizitzen, Kyoto iparraldean. Uwe alemaniarra da, eta shakuhachi jolea diasporan; bertakoa eta kanpotarra da aldi berean. Egunerokoan, arroza landatzen du eta Ruhr ibaiaren arroaz hitz egiten du. Flautaren soinuak momentuan zurrunbilatzen dira, eta iragana lehen planoan sartzen da. Zer gertatuko da bihar? Non lurperatuko gaituzte? Fresko bat, hazteari eta igarotzeari buruzkoa.

Miyama herri txikiak, Kyototik berrogeita hamar kilometrora, turista asko erakartzen ditu bere eraikuntza tradizionalengatik. Baina, nahiz eta herri berezia izan, bertako biztanleek lanean jarraitu behar dute. Arroz soroak erein behar dira, ehizara eta arrantzara joan, baratzeak garbitu eta hesitu, basoan zuhaitzak moztu. Zeru estaliaren azpian, dena da hostotsua eta emankorra, baina landu egin behar da. Bizitza honetan, lan egitea al da dena? Badago denbora instrumentu bat jotzen ikasteko ere, entseguen ondoren besteekin jateko eta edateko. Hala izan da belaunaldiz belaunaldi. Lana eta aisialdia txandakatzen dira bizitzak bere bidea egin dezan. «Japoniarra naizenez —dio herritarretako batek—, hiltzean desagertzea espero dut», gereziondoen urteroko loratze zikloa gogoratzen duen bitartean. Beraz, Miyamako biztanleei lagunduko diegu eguneroko zikloak irudikatzen dituzten estanpa hauetan, harik eta konturatuko garen arte, ohartu ez garen uneren batean, sekuentzien arteko etenen batean, modu sotilean antzeman dugula haien xarma ziklikoan dagoela, eta ez dramatikoan. Nora iristen diren jakin nahi izan gabe ikusi dugu prozesuak; filmerako beste jarrera bat sortu da gugan.

Miyama herrian alemaniar bat ere bizi da, Uwe, Japonian hogeita hamar urte daramatzan. Herrialdearekiko duen gogo beroaren lehen seinalea da shakuhachi jotzen duela, Japoniako flauta tradizionala. Egiten duenean jartzen duen entregak efektu bitxia sortzen du: txoko txiki hartan integratuta eta atzerritarra aldi berean, guztiak etenik gabe jariatzen jarraitzeko beharrezkoa den kontzientziaren eramailea dela dirudi Uwek. Eta, hala ere, funtsezko arau unibertsal batek dio aldaketa dela iraunkorra den gauza bakarra. Egunen joana bezain leun iristen da hura. Uweren bidez ikasiko dugu, beste behin ere, konstantearen ifrentzua dela aldaketa, gauza bera behin eta berriz errepikatzeak ondorio berriak sortzen dituela eta aldaketarik ez dagoen lekuetan paralisia dagoela. Misterio ugari, guk espiritu berarekin zeharkatu behar ditugunak.

Bárbara Mingo Costales