Submarino volador

Kartoizko kaxak, aluminio papera, josteko haria eta garbigailu industrial baten danborra. Horiexek dira, besteak beste, zientzia-fikzio berezi horren artea osatzen duten materialetako batzuk. Zientzia-fikzio horrek “Kuban espazioan eta denboran arrakala bat irekitzea” du helburu, egungo egoeratik atera eta imajinatutako etorkizun batean pentsatzeko.
 
Filmak etorkizunari so egiten dio, baina bere orainean datza bere samurtasunik handiena: irudimenaren indarra eguneroko keinuan baliatzea da xedea, zerbait material eta erreal bihurtzea, eta, jakina, komunitatean egitea. Familia osoak parte hartzen du urpeko ontzi hegalari bat egiteko balentrian, Jonathan, etxeko txikia, hegan egiten has dadin eta zoriona lor dezan. Poz hori, agian, ez da horrenbeste leku ezezagun edo artifizial batera iristea, baizik eta familiartekoen lanaren ahalegin eta konplizitatearekin gauzatu ahal izatea, familiartekoek duintasunez eta konplizitatez helarazten baitiote menderatzen dutena.
 
Nork irakasten dio nori? Nork gozatzen du gehiago fantasiaren engranajeaz? Jonathan txikiak ala inguruan dituen helduek? Filmak haurtzaroaren eta heldutasunaren arteko muga desegiten du, eta, isilpean, inozentziaren boterea eta utopiaren nolabaiteko ideiari osorik eustearen premia gogorarazten dizkigu.

Anna Brufau