1965ean, "The Children of Minamata Are Living" telebista dokumentalaren ekoizpenarekin, Noriaki Tsuchimotok hasiera eman zion gerora denboran luzatuko zen egitasmo bati: hots, kronika bat egitea Minamata badiako eta haren inguruetako merkurio kutsadurari loturiko gizarte, politika, ingurumen, lege eta medikuntza gaiei buruz. Hamazazpi bat pelikulen bidez, Tsuchimotok azaldu zuen Chisso Korporazioaren fabrika kimiko bateko hondakin uretako metilmerkurioak eragindako hondamendia: itsas bizitza suntsitu zuen eta arazo neurologiko larriak eta heriotza eragin zizkien itsaski kutsatuak jan zituzten pertsonei. "Minamata: Biktimak eta haien mundua" (1971) filmak planteatutako urgentziazko konfrontazioaren eta 1973an Chisso Konpainia zabarkeria korporatiboagatik zigortua izan ondoren, Shiranuiko itsasoa poetikoagoak inguru horretako eguneroko bizitzan arakatzen du, eta gogoeta egiten du Chisso Korporazioaren, estatuaren eta sistema medikoaren ekintzek kaltetutako herritarren bizitzan duten eraginaz. Tsuchimotok ez dio uko egiten pairamena irudikatzeari eta kontu ematearen garrantzia nabarmentzen jarraitzen du, eta agerian uzten ditu entzuteko gaitasun harrigarri bat eta sentimentalismora inoiz lerratzen ez den errukia. Egiaztatu da giza bizitza eta gizakiaz bestelako bizitza elkarri lotuta daudela, bi-biak zaurgarriak direla minarekiko eta behar adinako indarra dutela hura gainditzeko.