«Itzalek funtsezko rola betetzen dute hemen aurkitzen dugun bakardade eta bake nahasketan. Urtaroak lorategitik etxera lekualdatzen dira, diagonal aberatsak proiektatuz goizeko lehenengo orduko eta arratsaldeko azken uneetako argian. Itzal bakoitza gelditasun eta mugimendu oreka sotil bat da; espazioaren ezegonkortasuna uzten du agerian. Ezaugarri berezi horrek igarobide bat irekitzen du subjektiborantz; film barruko ahots batek oroitzapenari hitz egiten dio. Hormak pantailak dira eta haien bitartez igarotzen naiz intimitate habitatura. Leku bat bizi dugu gure jatorriaren ikuspegiaren arabera, eta bestearen ahotsa gure berezko akustikaren bitartez entzuten dugu. Lekuaren zentzua ez dago inoiz unetik bereizita». (Robert Beavers)